Εσύ θυμάσαι ή κοιμάσαι;

Του Χάρη Πιτσίλκα

Την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, με αφορμή την ημέρα εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση μνήμης η οποία πέρασε στα ψιλά, αν όχι εντελώς απαρατήρητη. Η ιστορία της συγκεκριμένης περιόδου είναι λίγο - πολύ γνωστή και αποδεκτή σε αντίθεση βέβαια με το δυσκολότερο κομμάτι που ακολούθησε, εκείνο του εμφυλίου.

Αυτό που κατά κύριο λόγο έβλεπα γύρω μου ήταν γκρίζα κεφάλια που κόντρα στην ηλικία τους επέμεναν να θυμούνται, σε αντίθεση με τους νεότερους που μάλλον η νόσος του Alzheimer τους χτύπησε αδικαιολόγητα νωρίς την πόρτα, οδηγώντας τους προφανώς εκείνο το πρωινό για άλλη μια φορά στη ’’νωχελική διαδικασία’’ του καφέ.

Είναι να απορείς για το τι έχει μεσολαβήσει. Γιατί εκείνοι τότε έτσι κι εμείς τώρα τόσο αλλιώς; Ασφαλώς θα μου πεις πως δεν ζούμε σε συνθήκες Κατοχής και θα το δεχθώ, μολονότι παραλληλισμοί – χωρίς να θέλω να σε τρομάξω - μπορούν να γίνουν αρκετοί ξέρεις. Η ελληνική κρίση χρέους είναι ουσιαστικά μια κατάσταση σοκ για την κοινωνία με διαστρωματική διάσταση. Μια τέτοιου είδους κατάσταση σοκ λοιπόν επιδρά καταλυτικά στο να απολέσεις το οποιοδήποτε πλαίσιο αναφοράς είχες και να αποπροσανατολιστείς. Αυτό που μπορεί να λειτουργήσει ως πυξίδα, κρατώντας σε μακριά από τις κακοτοπιές, είναι η ιστορία. Μια περίοδος κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα, είναι πολύ καλή στιγμή να βουτήξεις στο παρελθόν με σκοπό να εντοπίσεις ιστορικές συνέχειες και διαδρομές.

Αν κατορθώσεις και κάνεις αυτό μην βιαστείς να πάρεις τα όπλα. Είναι αρκετό σε πρώτη φάση να ιεραρχήσεις ξανά τις προτεραιότητές σου, αντιλαμβανόμενος πλέον την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα πάψει για εσένα να είναι ’’σκοπός ζωής’’ η απόκτηση του τελευταίου i-phone τη στιγμή που ο μισθός σου είναι σκέτη κοροϊδία, όπως επίσης σημαίνει πως θα σταματήσεις επιτέλους τα βραδινά check-in στο facebook, προσπαθώντας αγωνιωδώς να με πείσεις για την έντονη κοινωνική σου ζωή, τη στιγμή που το επόμενο πρωί όταν θα περιμένεις στην ουρά του ΟΑΕΔ δεν θα κάνεις check-in.

Πως είναι δυνατόν η νεολαία που υφίσταται τις τρομακτικές συνέπειες (βλέπε συντριπτικά ποσοστά ανεργίας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων υπολείμματα μισθών, βλέπε μετανάστευση νέων) αυτών των μισάνθρωπων πολιτικών που ακολουθούνται να είναι απούσα; Αυτή σου η απουσία είναι πολύ βαριά και έχε υπόψη σου ότι συμβαδίζει με μια ακόμη βαρύτερη ευθύνη καθώς οι μη μετέχοντες των διαδικασιών αναλαμβάνουν και την ευθύνη της διαμόρφωσης των πραγμάτων ερήμην τους. Νιώθεις το βάρος;

Εδώ και τεσσεράμισι χρόνια σου μιλούν διαρκώς για την αναγκαιότητα της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά ούτε κουβέντα για την υποτίμηση της νοημοσύνης σου, σου μιλούν διαρκώς για την αναγκαιότητα της μείωσης μέχρι του σημείου εξαφάνισης των μισθών, αλλά ούτε κουβέντα για την μείωση μέχρι του σημείου εξαφάνισης της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας σου. Κι ενώ σε ζαλίζουνε με τα πρώτα, εσύ νιώθεις τα δεύτερα;

Τέλος πάντων... είσαι ελεύθερος είτε να θυμάσαι είτε να κοιμάσαι. Απλώς αν κάνεις την εύκολη επιλογή, όταν με το καλό ξυπνήσεις μην ζητήσεις σε παρακαλώ τα ρέστα από κανέναν.