Χρόνια πολλά!
Τι νόημα έχει ένας εθνικός εορτασμός στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Τι νόημα έχει μια παρέλαση; Τι νόημα έχει η γιορτούλα ενός σχολείου;
Η επιβίωση ενός συνόλου, γενικά, εξαρτάται από την ικανότητά του να πραγματώνει αρχές και σκοπούς. Αν αυτές πάψουν, παύει και η ανάγκη της ύπαρξης του συνόλου, τουλάχιστον με τον τρόπο που ως τώρα υπήρχε.
Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα έθνη. Κανένα έθνος που δεν μπορεί ή δεν θέλει να υπερασπιστεί σε θεωρητικό επίπεδο πρώτα, ένα συγκεκριμένο τρόπο ύπαρξης, μια φιλοσοφία ζωής, αρχές και αξίες που το εκφράζουν, παραδόσεις και ιστορία που είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο αναπτύσσεται, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.
Κάθε εθνική εορτή είναι αφενός η επαναδιακήρυξη των αρχών του έθνους και η ανανέωση της οικειοποίησης της ταυτότητάς μας.
Αφετέρου είναι η συναισθηματική, ευχαριστήρια, έκφραση του έθνους στους αγωνιστές και τους ήρωες του. Διότι μια ηρωική πράξη που γίνεται για το έθνος δεν είναι μόνο μια συγκυριακή εντυπωσιακή ή ουσιαστική ενέργεια. Είναι ένα κύτταρο στον οργανισμό ενός εξελισσόμενου στην ιστορία έθνους. Είναι η ενσάρκωση της ίδιας της ιστορία του.
Η εθνική εορτή πριν από όλα ξεκινά μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι απανταχού της γης!
Αμέσως μετά εορτάζεται στα σχολεία, εκεί που διακυβεύεται το μέλλον του έθνους.
Έπειτα εορτάζεται και στους δρόμους και στα ηρώα με παρελάσεις κι άλλες εκδηλώσεις.
Στους δρόμους η εορτή εκφράζεται με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο από τις στρατιωτικές παρελάσεις.
Η επιβίωση ενός έθνους προϋποθέτει παιδιά, στρατό και ιδέες.
Βλέποντας μια στρατιωτική παρέλαση νομίζει κανείς ότι βλέπει ασκήσεις ακριβείας. Ναι, αν είναι σε άσχετη μέρα, σε ένα απόμερο μέρος, όπως ένα στρατόπεδο. Όχι όμως στον κεντρικό δρόμο μιας πόλης ανήμερα της εθνικής εορτής.
Στις εξαντλητικές πρόβες μέσα στο στρατόπεδο, πριν την γιορτή, ακούς φωνές, κραυγές, χτυπήματα, συνθήματα και γρατζουνισμένα «γραμμόφωνα» , κόσμος πηγαίνει πέρα δώθε, ο κακός χαμός.
Όταν ο ουλαμός είναι στημένος στην αρχή της παρέλασης ανήμερα της εθνικής εορτής, όλα παύουν. Κανείς ένστολος δεν μιλά και το μοναδικό που σε οδηγεί είναι ο ήχος του αριστερού άρβυλου που πατά την ελληνική γη, όπου κι αν είσαι στον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, όλος ο κόσμος είναι Ελλάδα κι η Ελλάδα όλος ο κόσμος.
Ο στρατός δεν περνά για να δείξει τι καλά που περπατά. Παρελαύνει για να δείξει ότι είναι εκεί. Πάντα. Όποτε χρειαστεί. Όποτε οι πρόγονοι μας ξανακαλέσουν. Όποτε ο κόσμος είναι έτοιμος να χαθεί και μόνο μια Ελλάδα μπορεί να τον σώσει και να τον αναστήσει. Όποτε οι μανάδες μας κι οι γυναίκες μας ζητήσουν να υπερασπιστούμε με αίμα τους τάφους των πατεράδων μας και το τραγούδι των παιδιών μας ξανά.
Οι στρατιώτες είναι όλοι ίδιοι, εκτός από τα πρόσωπά τους. Ο καθένας από αυτούς έχει παραδώσει τον εαυτό του στην πατρίδα.
Παρελαύνουν με καμάρι, χαμόγελο, το εθνόσημο με το σταυρό στο μέτωπο και το νεκροτάμπελο στο λαιμό!
Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες της γης!
Η Παναγία να σκεπάζει πάντα το έθνος μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου