Στη δύση της προκείμενης τετραετίας, ορισμένοι ονειρεύονται ένα μέλλον στρωμένο με ροδοπέταλα, χρωματισμένο από μία πιθανή επανεκλογή. Οι δήμαρχοι σηκώνονται νωχελικά από τις δερμάτινες καρέκλες τους και βάζουν τα δυνατά τους, εξαντλούν τις δυνατότητές τους μετά από μία χειμερία νάρκη, διάρκειας τεσσάρων ετών, και δίνουν απλόχερα στις ψήφους που τυχαίνει να έχουν πόδια, εικόνες παραμυθιών και ψευδαισθήσεις.
Μετά από μία ανάπαυση διαρκείας, προσδοκούν να αποδώσουν ένα νόημα στην κατάληψη μιας κορυφής, που δικαιωματικά τους αξίζει δύο μήνες πριν και δύο μήνες μετά την μάχη των εκλογών. Τα τέσσερα χρόνια κατάληψης του σημαντικότερου αξιώματος στα πλαίσια των δήμων και κοινοτήτων μοιάζουν υπεραρκετά σε σχέση με τα ελληνικά δρώμενα. Η νοοτροπία του Έλληνα κατορθώνει να σκεπάσει τα χαρακτηριστικά ενός λειτουργήματος με απόλυτο σκοτάδι μετατρέποντας το παράλληλα σε τυχοδιωκτική ασχολία, δίχως δυνατότητες και προτερήματα. Μόνη λύση φαντάζει η διεξαγωγή δημοτικών εκλογών ανά εξάμηνο που ουσιαστικά θα μετέτρεπαν τις οργανωμένες κοινωνίες των Ελλήνων σε ένα αχανές εργοτάξιο.
Εργοτάξιο λοιπόν… Ο όρος «προεκλογικά έργα» είναι συνηθισμένος στα ελληνικά χείλη εφοδιάζοντας τις τοπικές Αρχές με πληθώρα ελαττωμάτων, μπογιατισμένων στα γκρίζα χρώματα τις αναξιοκρατίας. Ο καθρέπτης της καθημερινής αλήθειας δεν ψεύδεται και παρουσιάζει το περίγραμμα μιας φρικαλέας πραγματικότητας, μακριά από τις υλοποιήσεις έργων στο διάστημα του “μεσοπολέμου” των εκλογών. Το βασίλειο της αδράνειας, ή αλλιώς Ελλάδα, δικαιώνει την δυσλειτουργία του κρατικού μηχανισμού που νανουρίζει τις προοπτικές του, την εξέλιξη, την πρόοδο και την οργανωμένη διεξαγωγή έργων στην νηνεμία του «ασφαλούς» και «σίγουρου» δημαρχείου.
Αντιθέτως, τα “μπουρίνια” των εκλογών αναταράζουν την εικόνα του ύπνου και ενεργοποιούν ένα σχεδόν βιολογικό ξυπνητήρι, που καλεί τον εκάστοτε δήμαρχο στο γιαπί. Η ήδη υπάρχουσα ιδιότητα του δημάρχου προσδίδει μια χροιά ανισότητας στον προεκλογικό αγώνα λόγω της διαφορετικής γκάμας κινήσεων και δυνατοτήτων. Ο προϋπάρχων δήμαρχος ξεκινά από την πρώτη θέση της γραμμής εκκίνησης, εντάσσοντας κάτω από την αιγίδα των δημοτικών έργων τα αντίστοιχα προεκλογικά. Και κάπου εδώ ξεκινά ο αγώνας… Ο αγώνας για την πλαστική επέμβαση της εικόνας ενός «ηγέτη» που αποκοιμήθηκε στην πορεία. Παρουσιάζεται και μεγαλοποιείται ένα ανύπαρκτο, μέχρι πρότινος, έργο που αποδεικνύει την ύπαρξη των τοπικών Αρχών στο πρόσωπο της γης.
Τα λόγια δίνουν και παίρνουν σε μια χώρα που γεννήθηκε για να υπόσχεται και μετέπειτα να αγνοεί όσα υποσχέθηκε. Ο εκάστοτε δήμος ουρλιάζοντας, ξυπνά τον δήμαρχο σηκώνοντάς τον από το αναπαυτικό κρεβάτι του δημαρχείου με το πιο μαλακό στρώμα που διαθέτει η αλυσίδα των IKEA. «Το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί» αποτελούν τον νέο εξοπλισμό του δημάρχου, που τριγυρίζει στα στενά της πόλης του αναζητώντας κάθε διαθέσιμη ψήφο. Καλή τύχη στην περίοδο μαζοχισμού που μας επιβάλλει η αναξιοκρατία μας και η χαμένη ορθή μας σκέψη. Σας χαιρετώ αγωνιστικά.
Πηγή: pacific.jour.auth.gr/emmeis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου