Η ελευθερία της αγάπης

Του Τάσου Μάρκελλου

Πλησιάζοντας στο σπίτι ένα μεσημέρι μετά το ιατρείο σκέφτηκα: «είναι πράγματι ελεύθερος ο άνθρωπος;»

Η Εκκλησία διακηρύσσει ότι κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος. Έχει αυτεξούσιο, το οποίο μάλιστα είναι και μια από τις «συνιστώσες» του «κατ’ εικόνα». Όμως αν θέλεις να «σωθείς», να πας στον «παράδεισο» πρέπει να …..

Η Εκκλησία μιλά για την τραγωδία της ανθρώπινης ελευθερίας. Η «παρακοή», η πτώση.

Η πτώση επέφερε τη φθορά και το θάνατο. Η αστοχία-αμαρτία εισήλθε στο ανθρώπινο είδος και διέστρεψε τη λειτουργία των «νοητικών δυνάμεων» του ανθρώπου. Η επιχειρηματολογία και η περιγραφή των γεγονότων από τους Αγίους είναι σαφείς, λεπτομερείς και πειστικές.

Η θεραπευτική της Εκκλησίας από χιλιάδες διαφορετικές πηγές, σε διασπορά χρόνου χιλιετιών είναι της ίδιας φιλοσοφίας και πρακτικής.

Άρα είμαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη μέθοδο για να ιαθώ. Άρα δεν είμαι απόλυτα ελεύθερος.

Σκέφτηκα αμέσως μετά: «αν θέλεις τρως, αν δεν θες πεθαίνεις από ασιτία. Αν θες πίνεις νερό, αν δεν θες πεθαίνεις από αφυδάτωση». Η ελευθερία επιλογής δεν καταργείται. Η απόφαση είναι μόνο και αποκλειστικά δική μου, γνωρίζοντας τις συνέπειες της εκάστοτε επιλογής. Η Εκκλησία δίνει στον καθένα μας τη δυνατότητα της ζωής ενώ ταυτόχρονα προφυλάσσει από το θάνατο και τον όλεθρο. 

Δεν αρκεί όμως αυτό. Παραμένει , αν και απόλυτα λογικό, αρκετά λογικό και δικανικό και για αυτό όχι τόσο πειστικό για μένα. 

Το πλέον πειστικό επιχείρημα είναι αυτό που δεν χρησιμοποιεί καν τη λογική, όπως το γεγονός ότι η μάνα μου με αγαπά! 

Πολλές ημέρες μετά, ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου από την Τσαγκαράδα, με επισκέφθηκε μια ιδέα κι «είδα» το τρικ στην υπόθεση που με απασχολούσε.

Το ερώτημα δεν είναι «να φάω ή να μη φάω» και τέλος. Είναι να «φάω και να έχω ζωτικότητα να φτάσω εκεί που δεν έχω διλλήματα ή να μη φάω και να πεθάνω».

Βλέπω τη Βασούλα να ενθουσιάζεται που θα εξερευνήσουμε το Πήλιο. «Θα πάμε στην πλατεία να πιούμε καφέ κάτω από τον πλάτανο, θα πάμε να φάμε, θα κατέβουμε στη Νταμούχαρη, θα….θα…». Είμαι ήδη κουρασμένος από αυτά που θέλει να κάνουμε αλλά η λάμψη στο πρόσωπό της είναι παράδεισος. Δεν μπορώ να μη γελάσω με την επίτηδες ένοχα παιχνιδιάρικη φατσούλα. Η αγάπη είναι παράδεισος. Δεν με νοιάζει αν θα ζήσω ή αν θα πεθάνω, αν θα κουραστώ ή θα λιποθυμήσω στο δρόμο, διότι η Βάσω είναι χαρούμενη τώρα. Είμαι ελεύθερος σημαίνει αγαπώ. Αγαπώντας δεν υπάρχουν φυσικές αναγκαιότητες ή άλλου είδους προκαθορισμοί.

Η ερωτική αυθυπέρβαση είναι ελευθερία από διλλήματα, από κανόνες, από φυσικούς περιορισμούς. Η αγάπη υπερβαίνει τη φύση. Για αυτό και μόνο αγάπη μπορεί να είναι ο Θεός. Για αυτό κι αυτοί που αγαπούν το Θεό είναι ελεύθεροι πάντα και για πάντα.

Η Εκκλησία δεν πουλάει παραδείσους, η Εκκλησία δείχνει το δρόμο προς το αεροδρόμιο, εκεί που ξεκινούν όλες οι Ουρανοδρομίες, ταξίδια υπέροχα χωρίς ψευτοδιλλήματα κι άλλες σκοτούρες, το αερο-πλοίο της αγάπης…