Αλέγρα Σκύφτη: Αποχαιρετώντας ένα θρύλο

1948 ΑΛΕΓΡΑ ΦΕΛΟΥ - ΣΚΥΦΤΗ στο Βίτση

ΠΗΓΗ: www.avgi.gr

Στις 9 Φεβρουαρίου τελείωσε την πολυκύμαντη ζωή της μια αγωνίστρια του λαϊκού κινήματος που υπήρξε θρύλος τόσο στη διάρκεια της κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης όσο και αργότερα στον Δημοκρατικό Στρατό. Η Αλέγρα Φελούς-Σκύφτη.

Στα 92 της χρόνια δηλώνει στον Θανάση Κ. Βογιατζή, που έγραψε ένα βιβλίο σχετικό με τους αγωνιστές των λαϊκών αγώνων από την περιοχή της Θεσσαλίας με τίτλο «Όταν τους ιδώμεν όλους υπό το πέλμα μας…», εκδ. «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ», Βόλος 2007: « Αγωνίστηκα μία ζωή για το καλό του ελληνικού λαού, για την καλύτερη ζωή, για ελευθερία, για μόρφωση. Τι να πω για τον εαυτό μου, δεν έχω να πω τίποτα. Έκανα ότι μου υπαγόρευε η συνείδησή μου να κάνω για το καλό του ελληνικού λαού, από εκεί και πέρα τι να πω για τον εαυτό μου, να περιαυτολογήσω; Δεν μπαίναμε στον αγώνα για να πάρουμε βραβείο, μπαίναμε για να βοηθήσουμε»

Η Αλέγρα γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1916 στα Τρίκαλα από Ισπανοεβραίους γονείς, αριστερούς, δηλαδή συγκέντρωνε από τη γέννησή της όλα τα στοιχεία (αριστερή και εβραία) για να αποτελεί αντικείμενο διώξεων κάθε είδους. Ο θείος της Ραφαήλ Φελούς ήταν γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ στην περιοχή το 1925, όταν ξέσπασε εξέγερση των αγροτών στην οποία φυσικά πρωτοστάτησε.

Έτσι από πολύ μικρή, πριν γίνει 20 χρονών, η Αλέγρα εντάχθηκε στο ΚΚΕ, στον Βόλο, όπου κατέφυγε, διωκόμενη, η οικογένειά της. Εκεί έκανε και τον πρώτο της γάμο, με τον επιχειρηματία Ραφαήλ Καπετά, που διατηρούσε βιομηχανία αναψυκτικών. (Εξ ου και με το όνομα Αλέγρα Καπετά, αναφέρεται στα επίσημα κείμενα του ΚΚΕ).

Στην περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας συλλαμβάνεται και εξορίζεται από τον Βόλο, όπου επιστρέφει στην Κατοχή και μέσα από τις οργανώσεις του Κόμματος και του ΕΑΜ παίρνει δραστήριο μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Μετά την Απελευθέρωση αναδεικνύεται στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, στο 7ο Συνέδριο του οποίου, το1945, εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε και στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου αναβαθμίζεται σε τακτικό μέλος της.

Για την περίοδο αυτή λέει στον Θ.Κ.Βογιατζή: «Η ζωή για τις γυναίκες στο βουνό ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όμως στο βουνό ανέβηκαν ολόκληρες οικογένειες, αφού μέσα στις πόλεις τις κυνηγούσαν οι Χίτες και οι Χωροφύλακες. Τότε μαζί στην Κ.Ε ήταν η Αύρα Παρτσαλίδου, η Ρούλα Κουκούλου και η Μαρία… (Σ.Σ Καραγεώργη;)»

Τον μετέπειτα σύζυγό της, γιατρό Τάκη Σκύφτη, γνώρισε όταν, σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, κρυβόταν στην κλινική που εκείνος διατηρούσε στον Βόλο. Ο Σκύφτης υπήρξε γιατρός του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Πήλιο και αργότερα, κατά τον Εμφύλιο, αρχίατρος του Δημοκρατικού Στρατού δίπλα στον Πέτρο Κόκκαλη.

Μετά την ήττα στο Γράμμο, η Αλέγρα και ο Τάκης Σκύφτης θα ακολουθήσουν τον δρόμο της προσφυγιάς και θα καταλήξουν στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας και συγκεκριμένα στη Λειψία.

Στην Ελλάδα η Αλέγρα ξαναγύρισε παράνομα το 1956 για να βοηθήσει τη δουλειά του Κόμματος. Για την ορθότητα αυτής της τακτικής, της παράνομης δηλαδή παρουσίας στελεχών του κόμματος, ενώ στην Ελλάδα υπήρχε και δρούσε πολιτικά η ΕΔΑ, η οποία πρωτοστατούσε στο λαϊκό κίνημα, η Αλέγρα εξέφρασε αργότερα σοβαρές επιφυλάξεις.

Στην περίφημη 12η Ολομέλεια της Κ.Ε., το 1968, η Αλέγρα ήταν ανάμεσα στα 19 μέλη του οργάνου που αμφισβήτησαν τη νομιμότητά της και τάχθηκε με τους συντρόφους του Γραφείου Εσωτερικού για την Ανανέωση του Κομμουνιστικού Κινήματος. Για τη στάση της αυτή, όπως και του Τάκη Σκύφτη, υπέστη για μία ακόμα φορά ποικίλες διώξεις, τώρα από τους συντρόφους της. Ο Τάκης έχασε τη δουλειά του και οι δυο τους εξαναγκάστηκαν να φύγουν στην τότε Δυτική Γερμανία, αφού στην Ελλάδα υπήρχε η χούντα.

Για να επιστρέψουν εδώ μετά τη Μεταπολίτευση και η Αλέγρα να αναλάβει αμέσως δράση από τις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού. Από τότε εντάχθηκε στην οργάνωση του κόμματος στους Αμπελοκήπους, όπου μέχρι τα 90 της έπαιρνε τακτικά μέρος στη λειτουργία της, ενώ αναδείχτηκε και μέλος της Κ.Ε στο 1ο Συνέδριο. Ακολούθησε τη Μετεξέλιξη σε ΕΑΡ και στη συνέχεια εντάχθηκε με ενθουσιασμό στον Συνασπισμό ελπίζοντας ότι θα έκλεινε το ρήγμα με το ΚΚΕ, από το οποίο είχε απηνώς διωχθεί.

Μέχρι το τέλος της έμεινε πιστή στις αρχές που υπηρέτησε σε όλη την αγωνιστική της ζωή.

Η εκκωφαντική απουσία του κόμματος από την κηδεία της (η Δημοκρατική Αριστερά έστειλε μόνο ένα στεφάνι, χωρίς να παραστεί κανείς…) και η παρουσία λίγων μόνο συντρόφων, συγγενών και φίλων, έδειξε ότι δεν έχουμε μάθει να τιμούμε όπως τους πρέπει, ανθρώπους που ήταν αγωνιστές όταν αυτό … δεν ήταν της μόδας και που έδωσαν 80 χρόνια από τη ζωή τους στην υπηρεσία των ιδανικών της αριστεράς.

ΠΗΓΗ: www.avgi.gr