Ελευθερίων ηθών, γένους ακαθορίστου...

Του Τάσου Μάρκελλου

Η Εξουσία. Μια άγρια τύπισσα που ή την ποθείς και την κυνηγάς ή θέλεις να την σκοτώσεις (μάλλον στο μοτίβο «αν δε σε έχω εγώ, δεν θα σε ‘χει κανένας»).

Το πλήθος, όχλος, λαός, λαουτζίκος, εργατιά, κοινωνία, και ονόματα άλλα πολλά , από κάτω της.

Μόνιμη ανησυχία της Εξουσίας, να παραμείνει στην εξουσία. Μόνιμο άγχος η συμπεριφορά του πλήθους.

Μετά από ενδελεχή μελέτη της κατάστασης η Εξουσία οργανώθηκε.

• «Θα τους κάνω να με φοβούνται»

Η πρώτη σκέψη που εφάρμοσε ήταν η καταστολή. Όποιος αντιδρά από το πλήθος θα τον δείρω, φυλακίσω, βασανίσω, εξορίσω, σκοτώσω. Αποτελεσματική μέθοδος αλλά με προβλήματα όπως η ανοσία στο ξύλο, ο μαζοχισμός μερικών, οι συχνές προδοσίες των πραιτοριανών, η παιδεία και η ιδεολογία ως αναισθητικό στον ανθρώπινο πόνο.

Όσο η μέθοδος της καταστολής έδειχνε τις αδυναμίες της, η Εξουσία έθεσε σε εφαρμογή και την πλινθοποίηση του πλήθους. Όσο πιο ντουβάρι ο καθείς και το σύνολο, τόσο λιγότερες αφορμές για επαναστάσεις. Κάποτε πιάνει, κάποτε όχι, διότι υπάρχει και το κρυφό σχολειό.

Ο χρόνος έδειξε ότι δεν ήταν αρκετά.

• «Δεν χρειάζεται να φοβούνται εμένα» σκέφτηκε η εξουσία.

Τουναντίον εγώ θα είμαι η λύση του φόβου τους. Έτσι ο καλός θεούλης έγινε και δικαστής και εξουσιαστής και σαδιστής και άλλα πολλά. Ποιος δεν θέλει να καταλαγιάσει το μεταφυσικό του άγχος;

Πολύ καλύτερη μέθοδος ηρεμίας η θρησκεία και προαγωγός φιλήσυχων πολιτών, σε συνδυασμό με τα πιο ακραία μέτρα, τα πράγματα πήγαιναν κατ’ ευχήν.

Έως ότου ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος, ο Δαρβίνος και άλλοι ενοχλητικοί άρχισαν να σκαλίζουν και να ψάχνουν και να αποδεικνύουν (άκουσον άκουσον) και να εξηγούν. Και μια μέρα που έπεσε ένας κεραυνός ένα παιδί δεν επικαλέστηκε το θεό αλλά προσπάθησε να υπολογίσει την απόσταση του κεραυνού! Αυτό ήταν. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Το σίγουρο είναι ότι αυτό με τη θρησκεία, ήταν το πιο ανθεκτικό και αξιόπιστο σύστημα εφησυχασμού έως τώρα. Η επόμενη ιδέα ήταν λαμπρή!!

• «Γιατί να μην είμαι εγώ ο θεός τους;!»

Ο «κλασικός» σκουριασμένος και αναξιόπιστος θεός (μα ο κεραυνός έχει συγκεκριμένα joules ενέργεια;) παραμερίστηκε.

Ο άνθρωπος ανακάλυψε τις δικές του δυνάμεις. Μελέτησε, πληροφορήθηκε, μεγαλούργησε, αναπτύχθηκε και … ξαφνικά διαπίστωσε ότι είναι τελείως ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Έκανε δημοκρατία, επανάσταση, συνδικάτα, συλλόγους, ομάδες ποδοσφαίρου, ομάδες μπάσκετ, ομάδες αίματος (ωχ συγγνώμη αυτές είναι από άλλο κεφάλαιο), έκανε διακοπές, έκανε 8ωρο, έκανε φουσκωτά, έκανε αυτοκίνητα, έκανε, έκανε, έκανε… Κι η Εξουσία θαύμαζε το πλήθος που κάποτε προσπαθούσε να καθυποτάξει. «Τι έχασα τόσο καιρό;!» απορούσε μονολογώντας εκστασιασμένη. «Αυτό τελικά ήθελαν τόσα χρόνια, να νιώθουν ελεύθεροι κι ας είναι μαντρωμένοι». Όσοι έβλεπαν την Εξουσία να αδιαφορεί για ό,τι κι αν γινόταν και λεγόταν γύρω της και να πνίγει το εκρηκτικό της γέλιο άρχισαν να διερωτώνται. Κάποτε αυτό απαγορεύονταν αλλά όχι πια.

Κάποιος τόλμησε τελικά και τη ρώτησε. «Γιατί είσαι τόσο χαλαρή; Δεν σε έχουμε ξαναδεί έτσι».

Η Εξουσία αφοπλιστικά ειλικρινής τους δείχνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κεντρικών τραπεζών, το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων, τη νομισματική δημιουργία μέσω χρέους και τελικά την απόλυτη χειραγώγηση κάθε πολίτη και όλων των κοινωνικών ή εθνικών ομάδων από το νέο θεό.

Την Εξουσία. Το Παγκόσμιο Τραπεζικό Σύστημα!

«Αν είσαι χαζός δεν με πειράζεις, αν είσαι έξυπνος για μένα δουλεύεις!

Ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου το δικό μου matrix χρησιμοποιείς και από αυτό δεν μπορείς να ξεφύγεις παρά μόνο με έναν τρόπο!

Δεν θα στον πω, θα το διαπιστώσεις σε 2-3 γενιές από σήμερα… Τώρα άσε με γιατί θέλω να θαυμάσω το δημιούργημά μου…»