Η θέα από την «γαμόπετρα» είναι το κάτι άλλο!
6 Φεβρουαρίου του 2017 και οι Αλκυονίδες μέρες, μοιάζουν να έχουν χάσει το δρόμο για τη χώρα μας! Αντιθέτως, παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν σε όλη την Βόρεια Ελλάδα, και παρ’ όλη την αγροτική ασφυξία που δέχθηκε η πόλη της Θεσσαλονίκης, την έκανα για τα γύρω ορεινά.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος απόδρασης από τη νύφη του Θερμαϊκού (τρομάρα μας), από το χωματόδρομο του περιαστικού δάσους του Σεΐχ –Σού, που οδηγούν προς τις ανατολικές παρυφές του όρους Χορτιάτη και λούζονται για αρκετές ώρες τις ημέρας με άπλετο φώς.
Οδηγώντας κανείς το αυτοκίνητό του σε μια τέτοιου είδους εξόρμηση, θα πρέπει να γνωρίζει καλά, πως κατά μήκος του δρόμου, κάθε Κυριακή, συνυπάρχουν δρομείς, ποδηλάτες, και πεζοπόροι. Το “savoir vivre” της επικοινωνίας όλων αυτών, δεν είναι άλλο παρά ο σεβασμός που δείχνει ο ένας στον άλλο τη στιγμή του τετ-α-τετ. Γουστάρω πολύ να οδηγώ με χαμηλή ταχύτητα στο χωματόδρομο τον οποίο, «πολλοί θέλησαν να ασφαλτοποιήσουν» και να χαζεύω από ψηλά τη μεγάλη θέα ολόκληρου του Θερμαϊκού κόλπου.
Tο πέρασμα στις παρυφές του Κισσού, το πραγματοποίησα κατηφορίζοντας προς τη γνωστή περιοχή «Πλατανάκια» η οποία κάποτε αποτελούσε ατραξιόν της περιπέτειας για πολλούς Σαλονικιούς.
Η ασφάλτινη διαδρομή που οδηγεί στον εγκαταλειμμένο οικισμό, είχε γεμίσει με φερτές ύλες που ξέμειναν από την πρόσφατη κακοκαιρία που ταλαιπώρησε τη χώρα ολόκληρη. Πάρα ταύτα το σημείο ξεδιπλώνει ακόμη μια άπλετη θέα, μόνο που αυτή την φορά η ματιά μας έφτανε μέχρι της Βόρειες Σποράδες και την κορυφή του Κισσάβου.
Πάνω που είχα «φορτώσει» με χιλιάδες εικόνες το μικρό και φτωχό μου « μυαλουδάκι», έπεσα πάνω σε μια παρέα εκδρομέων που ακολούθησαν την ίδια οδό με μένα, μόνο που το αυτοκίνητό τους, δεν ήταν το κατάλληλο για τέτοιου είδους «περιπέτειες».
Επόμενο ήταν οι στιγμές οι οποίες εκτυλίχθηκαν να αποτυπωθούν και στη φωτογραφική μου μηχανή, σε όλο τους το μεγαλείο. Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό και χωρίς τετρακίνηση? Χωρίς δεύτερη κουβέντα και πολλά λόγια, γιατί μου την δίνουν στα νεύρα όλοι οι απροετοίμαστοι «Ιντιάνα Τζόουνς», έβγαλα τον 10μέτρων ιμάντα μου, τον οποίο κουβαλώ μαζί μου (ο χαζός), χειμώνα καλοκαίρι και ρυμούλκησα μέχρι το στεγνό τμήμα του χωματόδρομου το «έρημο crossover», που φάνηκε να τα έχει λίγο χαμένα βλέποντας τις δυνατότητες που έχει η τετρακίνηση στο αυτοκίνητο.
Μοναδικό σημείο αυτή η πλαγιά του βουνού, που οδηγεί στην «γαμόπετρα», την περίφημη πέτρα όπου τα extreme ζευγάρια της Θεσσαλονίκης τολμούν και κάνουν πρόταση γάμου «αφ’ υψηλού»! Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το μοναδικό πέταλο που κάνει η άσφαλτος που οδηγεί προς τις κεραίες. Το ηλιοβασίλεμα στις υψηλές παρυφές του Χορτιάτη είναι όλα τα λεφτά.
Οι χρωματικές αλλαγές που δέχεται η χλωρίδα του βουνού, οι οξιές, τα πεύκα, οι Καστανιές και οι βελανιδιές, είναι το κάτι άλλο καθώς χρυσαφιές ακτίνες του ήλιου κάνουν τρελά παιχνίδια με την διάθεση, όλων όσων τολμούν και βρίσκονται εκεί!
Μοναδική παραφωνία σε αυτό το «κάδρο της φύσης» αποτελούν οι κεραίες αναμετάδοσης τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και εταιρειών παροχής κινητής τηλεφωνίας, που μπορεί μεν να εξυπηρετούν την ευρύτερη περιοχή αλλά διαταράσσουν εδώ και χρόνια το οικοσύστημα του όρους Χορτιάτη.
Η απόδραση επιβραβεύτηκε λίγο αργότερα, απολαμβάνοντας τα νόστιμα εδέσματα που σερβίρουν στο καταφύγιο του Σ.Ε.Ο η Σούζι και ο Γιώργος, δίπλα στο τζάκι που έκαιγε πολύ φιλόξενα και ζέσταινε την παγωμένη ατμόσφαιρα.
Από εδώ επάνω το κέντρο της πόλεως, απέχει 20 χιλιομετράκια τα οποία φτάνουν και αρκούν να αλλάξουν την διάθεση σε όσους το επιθυμούν.
Το καταφύγιο λειτουργεί τα Παρασκευο- Σαββάτο –Κύριακα και εκτός από φαγητό ,διαθέτει 20 κρεβάτια τα οποία κοιμίζουν ανθρώπους με καλή διάθεση. Για συνεννόηση www.chortiatis-refuge.gr
Παντελής Τζερτζεβέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου