Της Μαρκέλλας Μικέλη
Έπλενα πιάτα στο νεροχύτη, ξέπλενα με καυτό νερό τη σαπουνάδα που διαλύει τα λίπη και ταυτόχρονα καθάριζα το μυαλό μου από όλα εκείνα που μου προκάλεσαν λύπη μέσα στη μέρα. Ξαφνικά, αφαιρέθηκα μάλλον, γλίστρησε ένα μαχαίρι και παραλίγο να μου κόψει το χέρι! Με προστάτευσε το κόκκινο πλαστικό γάντι. Το γάντι σύμβολο σκέφτηκα, αυτό που φόρεσε η Χαρούλα όταν τραγούδησε στο Σύνταγμα, το γάντι της καθαρίστριας…
Οι καθαρίστριες δικαιώθηκαν, τακτοποιήθηκαν, ξεχάστηκαν, θα πει
κάποιος. Για άλλους έγιναν σύμβολα του αγώνα ενώ για πολλούς, βολεύτηκαν αφού άφησαν το φαράσι και πιάσαν το πληκτρολόγιο. Το θέμα όμως είναι πως καθαρίστριες υπάρχουν κι άλλες, πολλές, σε σχολεία, υπηρεσίες, γραφεία, δικαστήρια, εφορίες, νοσοκομεία, ψυχιατρεία, καθαρίστριες –και καθαριστές- που κορνίζωσαν τα πτυχία τους, για να μη σκονίζονται, και δουλεύουν στα συνεργεία καθαρισμού.
Συνεργεία, που οι περισσότεροι έμαθαν μετά την επίθεση με βιτριόλι που δέχτηκε η Κ. Κούνεβα, παραμονές Χριστουγέννων του 2008. Από τότε βέβαια άλλαξαν πολλά, ήρθαν τα μνημόνια, η κρίση, άρχισαν οι περικοπές και τα ψαλιδίσματα στους μισθούς, η εργασία μειώθηκε, η ανεργία αυξήθηκε και όσοι έχουν μια δουλειά, ή καλύτερα μι α απασχόληση, για 4 ώρες τη μέρα δε μιλούν, δεν απεργούν και δε σηκώνουν κεφάλι. Βέβαια από τότε, από το 2008, είπαμε, άλλαξαν πολλά, ήρθε το 2015 η «πρώτη φορά αριστερά», μαζί με την ελπίδα που φορούσε γάντι, πλαστικό, κόκκινο, για να καθαρίσει και ίσως να δικαιώσει.
Σε πολλές περιπτώσεις δε χρειάζεται γάντι αλλά βούληση, πολιτική βούληση και θέληση για δικαίωση. Για παράδειγμα θα μπορούσε κάποιος ορθά ή και αριστερά σκεπτόμενος να ξαναδιαβάσει το νόμο (του 2012 αν δεν κάνω λάθος) για τα βαρέα και ανθυγιεινά και να σκεφτεί πως αν καθαρίζεις τουαλέτες, είτε το κάνεις εργαζόμενος σε συνεργείο, είτε στο δημόσιο είναι ανθυγιεινό. Αν αναπνέεις χλωρίνες και τρίβεις ακαθαρσίες, είναι ανθυγιεινό ακόμη κι αν το κάνεις για 4 ώρες τη μέρα και για 300 περίπου ευρώ το μήνα.
Έλα τώρα, λέω στον εαυτό μου καμιά φορά, τι ψάχνεις, δικαιοσύνη στο νόμο… Και κείνη ακριβώς τη στιγμή έρχεται η εικόνα στο μυαλό μου. Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, η ταμπέλα «Απαγορεύεται το κάπνισμα» διακοσμεί δεόντως το κτήριο, είναι αναρτημένη σχεδόν παντού, σαν κάμερα ασφαλείας για να καταγράφει πόσα τσιγάρα ανάβουν καθημερινά οι καπνιστές που επισκέπτονται το χώρο. Είναι ειρωνεία άραγε ή το κρυφό μήνυμα, μη φοβάσαι το νόμο και την τιμωρία…
Ποιος δε γνωρίζει το νόμο του 2008 για την απαγόρευση του καπνίσματος, ποιος δε διαβάζει την ταμπέλα στους διαδρόμους, ποιος καλείται να ελέγξει την τήρηση του νόμου, ποιος τιμωρεί, ποιος κοροϊδεύει ποιον και ποιος υποχωρεί; Κρύψαμε τα τασάκια και βάλαμε στη θέση τους ποτηράκια για να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας, το νόμο, τον ελεγκτή. Δε μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να πειθαρχούμε αλλά δασκαλευόμαστε να τη γλυτώνουμε και να ξεγελάμε. Καμουφλάρουμε την παρανομία και καμιά φορά της φοράμε κι ένα γάντι πλαστικό, κόκκινο, να μην πιάσει με γυμνό χέρι την τιμωρία και καεί…
Καθάρισε σύριζα, καθάριζε ΣΥΡΙΖΑ(ΑΝΕΛ), τώρα πριν να είναι αργά… Ξεκίνα από τα απλά, τα καθημερινά, τα αυτονόητα, τα θαύματα είναι για Θεούς κι εμείς ακόμη δε γίναμε καν άνθρωποι…
Πηγή: allanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου