Προς το επόμενο μάχιμο ...συλλυπητήριο.

Του Τάσου Μάρκελλου

6 Αυγούστου 1976: το «ΧΟΡΑ-ΣΙΣΜΙΚ» (πλοίο σεισμολογικών ερευνών) πλέει για πρώτη φορά εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας ΒΑ της Λέσβου. Η Τουρκία αμφισβητεί εμπράκτως την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο.

Μάρτιος 1987: το «ΧΟΡΑ-ΣΙΣΜΙΚ», συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά πλοία, ξεκίνησε για να πραγματοποιήσει έρευνες έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών. Θα βρείτε εύκολα γνωστούς και φίλους που θα σας επιβεβαιώσουν ότι σε όλη την ανατολική συνοριογραμμή, οι μονάδες των ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων (ΕΔ) είχαν βγει στις προβλεπόμενες θέσεις διασποράς εκείνη την περίοδο.

18 Ιουνίου 1992: ο Υποσμηναγός Νικόλαος Σιαλμάς χάνει τη ζωή του όταν το α/σκάφος του (Mirage F1) καρφώνεται στο Αιγαίο στη διάρκεια αναχαίτισης-αερομαχίας με τουρκικά μαχητικά που παραβίαζαν τον Ελληνικό Εναέριο Χώρο (ΕΕΧ).

Ιανουάριος 1996: Ίμια. Η Τουρκία πατά ελληνικό έδαφος και «γκριζάρει» το μισό Αιγαίο.

23/5/2006: ο Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης χάνει τη ζωή του όταν τουρκικό μαχητικό πέφτει σκόπιμα πάνω στο μαχητικό του (F-16). Ο Τούρκος πιλότος διασώζεται από τουρκικά μέσα (ελικόπτερο Cougar) 100 και πλέον χιλιόμετρα εντός ελληνικού FIR.

Τέλη της δεκαετίας του ’80: αρχίζουν να παραλαμβάνονται τα νέα ελληνικά μαχητικά (F-16, M2000). H EAB αναλαμβάνει υποκατασκευαστικό έργο. Την ίδια περίοδο η TUSAS-TAI κατασκευάζει ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ τα νέα μαχητικά της Τουρκίας (148 από τα 160) καθώς και 46 της Αιγύπτου. (με τις πρόσθετες τουρκικές παραγγελίες θα ξεπεράσει τα 350!).

Τη δεκαετία 2000 η ελληνική αμυντική βιομηχανία παραπαίει και η αντίστοιχη τουρκική θεωρείται από τις πιο δυναμικές παγκοσμίως.

Για την Τουρκία η επέκταση είναι στρατηγική επιλογή. Το γεωπολιτικό της δόγμα καθορίζει και το φρενήρη εξοπλισμό της. Η Ελλάδα προφανώς δεν έχει επιθετική πολιτική. Όμως η μεγάλη διαφορά με τη γείτονα δεν είναι αυτή.

Η διαφορά μας είναι ότι η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες δεν έχει αμυντική και εξωτερική πολιτική καν.

Όσο και να τσακωνόμαστε για την υπεροχή του καπιταλισμού ή του σοσιαλισμού, στην ιστορία υπήρξαν πανίσχυρες στρατιωτικά χώρες και από τα δυο.

Στην Ελλάδα προτάξαμε την πολιτική της αναξιοκρατίας, του βολέματος, της βίλας, του σκάφους, της μεζονέτας, της ρεμούλας, της χωματερής, των κοινοτικών πόρων, των δανεικών, της ήσσονος προσπάθειας, της μέγιστης ξάπλας, της αποστρατιωτικοποίησης, του χρηματιστηρίου, του καφενείου και του τσίρκου.

Έννοιες όπως «προληπτικό χτύπημα», «προβολή ισχύος», «παλλαϊκή άμυνα» και τα όμοια είναι αλλεργιογόνα για το μέσο Έλληνα, ο οποίος ή θα υπερθεματίζει για τη φιλελεύθερη αγορά (ως φοβικό ανθρωπάριο) ή θα επιδεικνύει την προοδευτική αριστεροσύνη του (ως δήθεν διανοούμενος, φίλος του Τσε) και όπως πάντα θα κοιτάει μόνο την πάρτη του και τη τσέπη του.

Αλλοτριωθήκαμε αδέρφια. Τελεία. Τώρα ήρθε ο λογαριασμός. Καμιά αξιοσύνη, καμιά υποδομή, καμιά προετοιμασία, καμιά τόλμη, καμιά λεβεντιά, καμιά άμυνα, καμιά γνώση. Μόνο αγραμματοσύνη και κορώνες και λάβαρα και ιαχές σαν ορκ. Μόνο που η Μόρντορ χτυπάει την πόρτα μας και εμείς ακόμα ψάχνουμε το δαχτυλίδι…