Βγες από το τσίρκο… η Μακεδονία είναι Ελλάδα κόσμε.

Του Τάσου Μάρκελλου

Το τσίρκο ενθουσιαζόταν από τους ζογκλέρ με τα μπλε και πράσινα κοστούμια. Σε κάθε κόλπο, ιαχές και επευφημίες από το φιλοθεάμον κοινό. Οι πορτοκαλάδες ήταν τζάμπα και τα πασατέμπια και το ποπ κορν… που να φύγεις από ‘κει.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και οι ταχυδακτυλουργοί και κορόιδευαν το τσίρκο, τους ενέπαιζαν μπροστά στα μάτια τους. Αφού πέρασαν λίγα αμήχανα λεπτά που νόμιζες ότι ήρθε η ώρα να πέσει ξύλο, αντιθέτως οι ιαχές φούντωσαν.

Λίγο αργότερα ακούστηκε μια παιδική φωνούλα που έλεγε πως ήθελε να γίνει σαν αυτούς τους παλιάτσους και ακούστηκε κι άλλη, κι άλλη…

Για να γίνει πιο ενδιαφέρον χωρίστηκαν σε δυο-τρεις ομάδες και έφτιαξαν σημαιάκια και κονκάρδες και έπαιζαν και μουσικές. Ζούσαν το έργο, παρήγαγαν κι οι ίδιοι.

Μια χούφτα περίεργων στο μεταξύ βγήκε έξω. Ήθελαν λίγο αέρα. Ανησυχούσαν. Αηδίασαν και με το θίασο και με το κοινό που άρχισε να γίνεται πωρωμένο και χαύνο…

Οι ανήσυχες κραυγές τους μόλις μπήκαν στο τσίρκο και η προειδοποίηση ότι πολύ κοντά στο τσίρκο έχει πιάσει φωτιά, πνίχτηκαν στην καθησυχαστική και αφοπλιστικά βλακώδη ιστορική έκφραση «ωχ, αδερφέ»!

Οι εξίσου ανήσυχες κραυγές ότι οι πορτοκαλάδες και τα πασατέμπια σώνονται, είχαν την ίδια τύχη.

Όταν κάποιος τους έδειξε μια φωτογραφία με το θιασάρχη και τους κολλητούς του να κουβαλάνε 3 φορτηγά κονσέρβες προς άγνωστη κατεύθυνση τον είπαν αναχρονιστικό, εγκάθετο, προβοκάτορα και συνωμοσιολόγο.

Όταν κάποιος τους προειδοποίησε ότι οι απέξω είναι έτοιμοι να μπουκάρουν στο τσίρκο και να του αλλάξουν και το όνομα και τα χρώματα και πιθανώς να το κάνουν ΚΨΜ ή καφάνα τον είπαν κινδυνολόγο και ανιστόρητο.

Και αντίθετα σε κάθε πρόβλεψη λογική, σε κάθε ανάλυση κοινωνιολογική, στο τσίρκο μας, που έχει χρόνια τώρα φαλιρίσει και η φωτιά έχει φτάσει μέχρι το κράσπεδο, παίζει κάθε γόνος θίασος το ίδιο έργο.

Κανένας σ’ αυτό το τσίρκο δεν είναι ικανός πια να δει και να ζήσει κάτι διαφορετικό. Το τσίρκο ζει σε δικό του σύμπαν, μονοδιάστατο.

Περιμένει την ειμαρμένη με τα ξεθωριασμένα γαλάζια και πράσινα σημαιάκια του εγγύς αφασικού παρελθόντος, μπαλωμένα με διάφορα αδιάφορα χρώματα του απραξικού παρόντος.

Περιμένει την ειμαρμένη ενός αφανούς μέλλοντος.

Με φωνές και λύπες και εθνικές κορώνες και λάβαρα.

Μόνο που για να φτιαχτεί αυτό που μετά έγινε τσίρκο, αυτοί που σήκωσαν τα λάβαρα έβαζαν και τη ζωή τους και την ψυχή τους ενέχυρο στην πατρίδα και τα ιδανικά του έθνους.

Και πήραν όπλα στα χέρια για τη φαμίλια τους, για τα αδέρφια τους, για τα κόκαλα των προγόνων τους.

Δεν ήπιαν καφέ στην παραλία μετά τον όρκο.

Το χάρο βγήκαν να ανταμώσουν, να τον ξεγελάσουν ή να χαθούν με το κεφάλι ψηλά και στη χούφτα του νεκρού τους κορμιού λίγο χώμα της αγαπημένης τους πατρίδας που το πότισαν με το αίμα τους.

Η Μακεδονία είναι Ελλάδα κόσμε.

Η Μακεδονία είναι ελληνική γλώσσα που πρέπει ξαναμάθουμε, είναι τιμή που πρέπει να της ξανασυστηθούμε, είναι τόλμη που πρέπει να ξεσκονίσουμε το τσίρκο να την ξαναπετύχουμε, είναι σχέδιο μακρόπνοο με αγώνες και θυσίες και ιδρώτα και αίμα.

Θυσίες από τις οποίες τίποτα δεν θα κερδίσουμε εμείς. Μόνο θα χάσουμε.

Θα κερδίσουν τα παιδιά μας όμως τη χαμένη μας πατρίδα. Κι ίσως κάποτε να μακαρίζουν μια γενιά Ελλήνων που ξανάφερε την ελευθερία σε τούτη τη γη. Αλλιώς αδερφέ μου είμαστε χαμένοι όλοι…

Βγες από το τσίρκο…

Η μέρα είναι βροχερή…

Είναι όμως ακόμα μέρα!