Όταν δεν έχεις στόχους, δεν ξέρεις και πού πας!

Ζήσαμε πριν από ένα χρόνο περίπου την μεθόδευση του δημάρχου και της διοίκησης του, να αποφύγει να βάλει πλάτη στην διαχείριση του προβλήματος των προσφύγων που έπεσε στα χέρια των παρακείμενων δήμων. Με υπεκφυγές και προσκόμματα δεν πρότεινε, δεν συνέβαλε στην ελάφρυνση άλλων δήμων από το βάρος της διαχείρισης.

Νόμιζε ότι μπορούσε να κλείσει την πόρτα στο πρόβλημα που φορτώθηκαν οι άλλοι. Μέσα στο δημοτικό συμβούλιο η αντιπολίτευση πρότεινε ο δήμος μας πως πρέπει να προετοιμάσει σχέδιο και να προτείνει λύσεις που επιμερίζουν τον αριθμό των προσφύγων δίκαια σε όλους τους δήμους, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν άκουσε κανέναν. Περίπου 200 άνθρωποι θα είχαν διαμοιραστεί στα χωριά του δήμου μας, κατοικώντας σε σπίτια, ζώντας σε ανθρώπινες συνθήκες, όπως αξίζει στον πολιτισμό μας και στην ελληνική φιλοξενία, για όσο καιρό αυτό χρειαστεί. Με τον τρόπο αυτό κανένας δεν θα επιβαρύνονταν υπέρμετρα και το σύνολο των σχολείων του δήμου θα είχε 30-40 παραπάνω παιδιά.

Αυτή του η άρνηση να σχεδιάσει δημιουργεί το πρόβλημα σήμερα με τα σχολεία. Απόντων των δημάρχων, γιατί οι ίδιοι το αρνήθηκαν, το κράτος δυστυχώς αυθαιρετεί.

Και βέβαια αυτές τις αστειότητες με τα εμβόλια και το κόστος φοίτησης των προσφυγόπουλων δεν αντέχουν κριτικής. «Δεν γνώριζα», επαναλαμβάνει προς κάθε κατεύθυνση, και ίσως να έχει δίκιο. Όμως σαν πρώτος πολίτης αυτού του δήμου θα έπρεπε και να ξέρει και να υπολογίζει. Να οργανώνει και να σχεδιάζει. Να μην σέρνεται πίσω από τα γεγονότα.

Δυστυχώς υπήρξαν γονείς που τη δυσκολία τους να διαχειριστούν την καθημερινότητα τους την χρέωσαν στην παρουσία αυτών των παιδιών. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά αυτοί οι άνθρωποι, ποιοι φταίνε για την σημερινή τους κατάσταση. Κανένας πρόσφυγας δεν έχει ευθύνη για το ότι το χρέος της χώρας μας είναι εδώ που είναι, ότι η ανεργία σκαρφάλωσε τόσο ψηλά, ότι οι επιστήμονες μας ξενιτεύονται, ότι οι πολιτικοί μας είναι κάθε φορά κατώτεροι των περιστάσεων. Πολλοί από εμάς ανήκαν στο παρελθόν σε μια από τις κατηγορίες, του πρόσφυγα, του λαθρομετανάστη, του μετανάστη ή υπήρξαν παιδιά μεταναστών. Ας βάλουμε λοιπόν τους εαυτούς μας στην θέση τους.

Τα παιδάκια αυτά πρέπει να πάνε σχολείο, πρέπει να νοιώσουν θαλπωρή, πρέπει να είναι σε ένα ειρηνικό περιβάλλον για όσο καιρό ζήσουν στη χώρα μας.