Του Τάσου Μάρκελλου
Γύρω του κοράκια πολλά.
Το πρώτο κοράκι κάνει μερικές αναγνωριστικές πτήσεις. Λίγο μετά προσγειώνεται περίπου 100 μέτρα μακριά, στην ακρογιαλιά που δεν πρόλαβε κανείς τους να φτάσει.
Προκλητικά και επιτηδευμένα σκύβει και με αλμυρό νερό αναμεμειγμένο με στάχτες, νίπτει τα χέρια του. Δεν αναγνωρίζει καμιά ευθύνη για αυτό το κακό. Δεν είναι η πρώτη φορά… δεν θα είναι η τελευταία…
Το δεύτερο κοράκι είναι πιο γρήγορο. Εφορμά και προσγειώνεται εντυπωσιακά δίπλα στα καρβουνιασμένα σώματα. Μιλά δυνατά. Δεν κρύβεται. Κλάμα δεν έχει. Για θάνατο μιλά, μα τα μάτια του κοιτάζουν αλλού. Η θλίψη του και η οργή του εξαντλείται στην αποποίηση ευθυνών του πρώτου και το μοναδικό του μέλημα να είναι το πρώτο στη θέση του πρώτου. Αν δεν κάνω λάθος το θυμάμαι να βρίσκεται πλειστάκις στη θέση του πρώτου, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν… Θα δείξει το μέλλον…
Το τρίτο κοράκι γυρίζει παντού. Μια κοντά στα σώματα, μια κοντά στα προηγούμενα κοράκια. Μιλά ακατάληπτα. Κλαίει συνέχεια. Θρηνεί και μερικές φορές κραυγάζει… ακατάληπτα, πάντα σε ζωντανή σύνδεση. Έχει και μια κεραία κι ένα μεγάφωνο. Προσπαθεί να ακουστεί παντού, από όλους. Τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του. Άλλοτε υπνωτίζει τους πάντες. Μερικές φορές στα μουλωχτά, κάτι ψιθυρίζει στα πρώτα δυο. Κανείς δεν ξέρει τι…
Το τέταρτο κοράκι έχει δεμένα μάτια. Είναι τόσο καλά δεμένα, τόσο ορκισμένα δεμένα, που δεν βλέπει τίποτα. Δεν βλέπει τα αγκαλιασμένα σώματα που ακόμα καπνίζουν. Δεν βλέπει τα κοράκια γύρω τους. Κάποτε κόρη του Ουρανού και μάνα της Ειρήνης και της Δίκης, τώρα κοράκι κι αυτή περιφέρεται ασκόπως, με ασυνέπεια πάνω από τα πτώματα αδικημένων…
Το πέμπτο εμφανίζεται τελευταίο. Έχει καιρό να πετάξει και κάνει άτσαλες κινήσεις στην αρχή. Με την έμπνευση και την υποστήριξη του τρίτου όμως , πετά πολύ καλύτερα σύντομα. Φαίνεται το πιο πρόθυμο να πλησιάσει, αλλά ποτέ δε φτάνει. Είναι εξαιρετικά κινητικό, αλλά κυρίως από μακριά. Λόγω της κινητικότητας και της απόστασής του δεν διακρίνεται καθαρά. Θα μπορούσε να είναι περιστερά, αλλά φαίνεται εξοργισμένο. Κουβαλάει συνεχώς, δεν φαίνεται να ξέρει τι και προς τα πού. Δεν φαίνεται και να ενδιαφέρεται. Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι κουράζεται εύκολα. Μετά από 5, 10,…,20 ημέρες έχει εξαφανισθεί. Το γεγονός ότι εμφανίζεται μόνο τις ημέρες που υπάρχουν πτώματα, και μετά εξαφανίζεται, μας κάνει να είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για κοράκι.
Και μπόλικα ερπετά στην περιοχή, αφανή και θανάσιμα. Πρόκειται για τους κυρίως υπαίτιους της τραγωδίας. Τα κοράκια ουδόλως ασχολούνται μαζί τους. Κάποια ευγενή πτηνά που τα εντόπισαν υπεδείχθησαν ως σουρεάλ και τρελούτσικοι από το τρίτο κοράκι. Η επίσημη βιολογική τους κατάταξη είναι αθώαι περιστεραί.
Η παιδεία μας σε τούτη τη χώρα έχει βεληνεκές από θρήνου και κλαυθμού έως κανιβαλισμού. Δεν έχει βεληνεκές οργανωμένης κοινωνίας και συγκροτημένης πολιτείας. Και μιλάω για μένα και για σένα, όχι για τους δεινόσαυρους της βουλής. Αυτοί απλώς απλώνονται όσο τους παίρνει… από μας… κι είναι μεγάλη η άπλα…
Είναι τόσο μεγάλη, όσο διακαής είναι ο πόθος μου
να βολευτώ σε δουλειά, να έχω δικό μου δρόμο, δικό μου πάρκινγκ, δική μου παραλία, να μην περιμένω στην ουρά, να πάρω γρηγορότερα το πιστοποιητικό, να βγει η άδεια (η όποια), να νομιμοποιηθεί η μαλακία ( η όποια), να διορίσω τα παιδιά μου, να κόψω τα δυο δέντρα που μου κρύβουν τη θέα και μου χαλάνε το οικόπεδο…
γιατί σε τελική ανάλυση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου